Drie weken in Valencia

“De tiid hâldt gjin skoft!” Al drie weken in Valencia!
Inmiddels mijn eigen buurtje ontdekt en naar mijn mening zit ik weer op de beste plek! Heel veel gezellige eettentjes en aparte winkeltjes in de wijk. Hip en multiculti! Ik voel me net een student in Groningen, moet alleen nog wat meer op stap!
Tien minuten lopen en ik ben in het centrum van Valencia. Of nog sneller, want ik heb een fiets gekocht! Voor 150 euro, inclusief twee sloten. En aan ’t einde van mijn verblijf mag ik ‘m weer terugbrengen en krijg ik de helft van het geld terug. Gelukkig kan de fiets binnen staan, want er wordt een hoop gejat! Op straat staan veel fietsen zonder zadel en/of wielen.

Anoeke is hier vorige week vier dagen geweest en bracht stroopwafels, 650 gram pepernoten en wat roddelbladen mee. Iets waar je écht naar snakt, na 9 dagen Spanje! Samen met haar meer van Valencia ontdekt. Veel gelopen, lekker gefietst en vooral veel terrasjes gepakt. Natuurlijk hadden we het vooral druk met dubbelgangers van beroemde mensen spotten, kletsen, lachen, foto’s met stroopwafels maken, lekker eten en Patricia Paay!

We hadden bij Carmen twee kaartjes gekocht voor een spectaculair feest aan het strand met zes deejays, maar zijn niet gegaan. Huh?! Niet naar een feestje…?!! How can that?? Nah, we hadden belangrijkere dingen te doen! Want op zondagochtend was er grote rommelmarkt waar we naartoe moesten om een treehouse en een mi pequeño pony te scoren en singletjes voor Anoeke en cassettebandjes voor mij. Dat laatste is gelukt! Anoeke heeft de nieuwste single van Spargo op de kop getikt en ik cassettebandjes voor in m’n camperbus van o.a. Rick Astley en Glenn Medeiros! We zagen ook nog een bandje van Gerard –no more boleros- Joling, maar die heb ik laten liggen. Niet zo’n fan van Gerard.
Bovendien konden we niet naar het feest, omdat Anoeke het die avond veel te druk had op het terras waar we heerlijk hebben gegeten. Ze zat uren met een zwerver te praten, die ‘her brother from another mother’ bleek te zijn en die ze allemaal wijze levenslessen probeerde mee te geven. Geloof niet dat het helemaal gelukt is.
De andere reden dat we het feest hebben geskipt waren de foto’s op Facebook van vorig jaar. Allemaal bimbo’s op een bootje, waar wij niet tussen pasten, vonden we zelf. Wel jammer voor die Spanjaarden, want Carmen had ze verteld dat er twee bloedmooie Holandesas zouden komen, waar geen woord aan gelogen was, en dus zat iedereen de hele avond (en nacht; het feest duurde tot 08.00 uur) met smacht op ons te wachten! En dat waren zo’n 1000 man! Ha!

Anoeke en ik hebben het stadpaleis (Palacio del Marqués de Dos Aguas) en dat was echt mooi! Wát een gebouw!! Van de buitenkant, maar vooral ook aan de binnenkant. We keken onze ogen uit; de ene kamer was nog mooier dan de andere en er was een heuse balzaal! Alles compleet ingericht met de meest chique meubels. Het liefste wilden we alles even aanraken, maar dat mocht natuurlijk niet. (Uiteraard wel even een paar dance moves in de balzaal gemaakt!) Ik heb er beelden van gevonden (van het paleis, niet van onze dance moves) op YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=-oAkwzwUQgc), maar in het echt is het natuurlijk véél mooier! Heerlijk om daar even rond te lopen.
We hebben ook nog een ander gebouw, een kutgebouw, bezocht. Ja sorry, maar dat was onze gezamenlijke conclusie en daar is geen speld tussen te krijgen!
In Valencia is ‘een stad in een stad’ gebouwd. Het is de stad van de kunsten en wetenschappen (Ciudad de las Artes y las Ciencias) en is in de jaren 90 gebouwd. Het is een heel complex met meerder hypermoderne gebouwen, die van de buitenkant heel mooi zijn en één gebouw heeft alleen al honderden miljoenen gekost!
In de gebouwen zijn verschillende musea gevestigd en wij kozen ervoor om naar het wetenschapsmuseum te gaan. Hadden we nooít moeten doen! We waren nog niet bovenaan de roltrap en zagen ’t al; één grote deceptie! Een enóóórm grote ruimte met vooral veel lucht (volgens Anoeke), een paar flauwe experiment-dingen en een nep-dinosaurus. Aeolus in Sexbierum is leuker en daar vond Anoeke ook al geen bal aan! Ik kon alleen het spiegeldoolhof nog wel waarderen, al was dat ook een lachertje vergeleken met die op de kermis, vroeger. Kutgebouw dus!

Tussen Carmen en mij loopt het lekker! Hoewel we niet uitgebreid met elkaar kunnen praten, begrijpen we elkaar toch meestal wel en hebben we, volgens mij, best veel gemeen. En we hebben in ieder geval lol! We kunnen beide heel mooi zingen! Ik ‘una paloma blanca’ en zij andere Spaanse hits. En we hebben samen ook al balletpasjes in de kamer gedaan!(Oh ja, vergeet ik het weer… Soms is het beter niet álles te vertellen…)
Carmen is net Jet Ballast! Ook zo’n kleine, vliegensvlugge spring-in-‘t-veld!

Carmens nichtje Isa (begin 30) is hier ook vaak. Ze woont ergens tussen Valencia en Barcelona, waar ze geen werk kan vinden. Daarom komt ze hier af en toe een paar weken om in een fabriek te werken. Om 6 uur ’s ochtends begint ze en daarna gaat ze thuis vaak nog bezig als designer. En in het weekend is ze dan nog deejay. Ook een cool mens!

Het huis van Carmen is ook prima! Ik heb voor deze woning gekozen omdat de buurt me aansprak en ik een (dak)terras wou, zodat ik buiten kan werken. De laatste dagen ben ik daar dan ook vaak te vinden. Het terras is gigantisch! Zo’n twaalf meter lang en ik kan er heerlijk in ’t zonnetje werken en er zit verder niemand!

Twee keer per week ga ik twee uurtjes naar Spaanse les. Ik heb gekozen voor de school die ik als eerste bezocht. Carmen heeft me daarna nog meegenomen naar een school hier om de hoek, maar die sprak me niet aan. Veel te opgeprikt en zakelijk allemaal. Daarna sleurde ze me nog mee naar een andere straat hier in de buurt waar ook een school zit. Daar kon ik een halfjaar lessen volgen voor maar 30 euro!! Carmen zag het helemaal zitten, maar ik niet. Het was een school voor asielzoekers…! Nu heb ik niets tegen asielzoekers, maar ze zijn hier natuurlijk met een heel andere reden en om eerlijk te zijn, hadden ze allemaal ook een erg trieste blik in hun ogen.
Nu sluit ik twee keer per week aan bij een clubje dat elke dag les heeft. Een dame uit IJsland, een dame uit Letland en een man uit Londen. Het is een typisch voorbeeld van een Engelsman, met z’n rode pantalon en zijn passie voor cricket. Ik lach me rot om hem, want hij maakt continu een soortement Patty-Brard-moves met zijn tong en zoekt elk woord van de lerares op in z’n ‘dictionary’, waardoor ie de les weer niet bij kan houden. Na weken íedere dag Spaanse les gevolgd te hebben, spreekt ie bijna nog geen woord Spaans. En áls ie het probeert, doet ie dat met zó’n enorm Engels accent, dat geen hond hem kan verstaan! Haha….

Verder nog niet heel veel mensen ontmoet om iets mee te doen. Wel heb ik twee Italiaanse ‘vriendinnen’, twee vrouwen van in de vijftig (?!) die hier een maand of acht geleden een koffie- en eettentje in de buur zijn begonnen. Daar ga ik vaak iets drinken en af en toe haal ik er een maaltijd.
En ik ben op een zondagmiddag de stad ingegaan met Mari die ik in het vliegtuig had ontmoet. We hadden nogal wat overeenkomsten wat ons leven betreft en beide het gevoel dat het geen toeval is dat we elkaar hebben ontmoet. Grappig, want hoewel ik volgens mij niet zweverig ben, heb ik dat gevoel afgelopen jaar al best vaak gehad bij mensen die op mijn pad zijn gekomen.
Het leren kennen van meer mensen komt nog wel. Elke dinsdagavond kun je, vanuit de school, ook naar een kroeg voor een meeting om je ‘Spaanse skills’ te oefenen. Daar ben ik nu één keer geweest en morgenavond ga ik weer. Er zijn dan ook Spanjaarden die juist hun Engels willen oefenen.

Sinds een paar dagen is het hier echt lekker weer! Vrijdag ben ik daarom naar het strand gefietst. Het was nog te koud om er te liggen en daarom heb ik dat maar in het park gedaan. Dat park ligt in een halve cirkel rondom de stad en bevindt zich in een drooggelegde rivier.

Ik ben ervan overtuigd dat momenten van puur geluk niets kosten en vaak spontaan komen. Mijn geluksmomentje was een week of twee geleden. Toen zat ik aan het eind van de middag op een terras op een plein in het oude centrum. Er zat alleen een groep Spanjaarden. Hun kinderen speelden rondom het terras. Een paar waren een balletje aan ’t trappen tegen de kerk, een kind met een gele regenjas probeerde in een palmboom te klimmen (hilarisch!) etc. Toen ik vanaf het terras het plein van de kerk overliep, kwam er opeens een jongetje (ik had ‘m nog niet eerder gespot) van achteren op me af, hij sprong voor me en omhelsde me! Nou ja, hij omhelsde mijn benen, want hij kwam nog niet tot mijn middel. Ik kreeg een spontane knuffel midden op straat! Hoe cool is dat?! Zo snel als hij kwam, ging hij ook weer. Ik keek nog even achterom en daar huppelde hij vrolijk weg. Superlief toch?! Kinderen zijn zó leuk en onbevangen. Ik zou echt willen dat volwassenen dat ook hadden. Dan had ik nog eens kans op dezelfde story met een leuke man in de hoofdrol….! Nu teer ik hier maar op. En morgen komt Bas. Da’s ook een leuke man! ☺

[Foto’s op deze site plaatsen is echt een ramp!
Ik probeer het binnenkort toch nog even en/of ik plaats ze op Facebook. Dat gaat in ieder geval een stuk sneller.]