De eerste drie dagen in Valencia

Sinds maandagavond ben ik in Valencia en na drie dagen is de conclusie: Dat heb ik weer goed uitgekiend! Ik voel me al weer helemaal thuis, wat natuurlijk ook alles te maken heeft met de reportage over het huwelijk van Wim-Lex en Máxima die nu op televisie is. En Carmen, m’n huisbaas/-genoot, zit d’r plat voor! Haha…

Maandagmiddag bracht Regina mij op de trein naar Schiphol en om half 6 zat ik in het vliegtuig. Er zat een leuke dame naast me met wie ik aan de praat raakte. Een van oorsprong Spaanse dame, Mari van 53 (maar 39 had ook zeker gekund), die op haar achtste naar Nederland kwam. Haar vader was een van de eerste gastarbeiders en we spraken over hoe dat voor haar en de rest van het gezin was.
Mari zou haar ouders, die nu weer in de buurt van Valencia wonen, bezoeken. Door ons gesprek – en ondertussen ook nog wat Spaans met haar te hebben geoefend - waren we zomaar in Valencia. We gaan dit weekend waarschijnlijk even een terrasje pakken samen.

Op het vliegveld moest ik een halfuur op mijn koffers wachten. Toen ik in de aankomsthal kwam, zag ik Carmen al staan. Ik herkende haar van de foto, maar was even vergeten dat Spaanse vrouwen meestal erg klein zijn. We begroetten elkaar, zij pakte de helft van mijn bagage en snelde weg op haar zevenmijlslaarzen met inbegrip van sleehak. Ik achter haar aan met m’n enorm grote koffer. Nou, dat liep dus gelijk fout, want bij de auto aangekomen…. Oh nee, daar kwamen we niet aan, want die was gewoon verdwenen! Weggesleept! Ze had wel gezegd dat ze niet in de parkeergarage zou parkeren, vanwege de kosten, maar nu werd het wel een erg duur taxiritje!
Anyway… Zoeken, betalen en de auto kon weer mee. Ik werd naar een rotonde gestuurd met m’n bagage waar ze me op zou pikken. Dat ging goed. Twee keer knipperen met m’n ogen en we waren ‘thuis’. Die meid rijdt als een malle; niet normaal!

Carmen woont in een prachtig, groot oud pand in de wijk Russafa. Wel op de vierde verdieping, dus mijn koffer van 30 kilo moest een stuk of 8 trappen op. (Da’s goed voor de bilpartij, zegt Carmen…) Ik zag de bui al hangen, maar Carmen plukte gewoon een of andere kerel uit de louche kroeg (of hangplek is misschien een beter woord) aan de overkant van de straat, die dat klusje even kon klaren. Hop! Koffer op je schouder en net doen alsof het een fluitje van een cent is om na de zevende trap, helemaal bezweet en met je tong op je knieën, de koffer van je schouder te laten donderen. Maakt niet uit! Ik was allang blij dat ik het zelf niet hoefde te doen en Carmen drukte hem 2 euro in de hand. Kan ie mooi sparen voor een nieuw gebit, want ik telde nog geen handjevol tanden en kiezen toen ie stond te hijgen onderaan de achtste trap.

Ik kreeg een rondleiding door het appartement, welke op zich prachtig is; veel kamers, mooie hoge deuren met gekleurde glas in lood raampjes en mooie, oude tegels in de gang en op mijn slaapkamer. (En mijn slaapkamer heeft een Frans balkonnetje en de overbuurman weet geloof ik nog niet dat ik vanaf daar kan zien hoe hij zich omkleedt. Haha….) Jammer alleen dat die Spanjaarden klaarblijkelijk verder niet zo heel veel smaak hebben als het om het interieur gaat. Het is weer een mooi ratjetoe aan spullen. Ha! Maar dat maakt niet uit, ik hou immers niet van perfectie! Komt dus weer goed uit! ☺

Na de rondleiding wijn drinken, tapa’s eten en kletsen. Carmen spreekt en verstaat geen Engels, dus ik werd gelijk voor de leeuwen gegooid met mijn paar woorden Spaans. Maar het ging hartstikke goed! Wel dankzij de handen en voeten van Carmen en de app die zij op haar telefoon heeft, moet ik zeggen. Je spreekt een zin in en die wordt gelijk vertaald! Wel 50% kans op een foute vertaling, maar daardoor blijf je met elkaar in gesprek, nietwaar?!

Dinsdag op de bonnefooi de stad ingegaan. Grote, brede straten, veel verkeer en veel grote winkelketens. Ik zal eerlijk zeggen dat ik stiekem dacht…. I love Sevilla!!!! Veel vrouwen zijn dol op dat soort grote winkels, dat weet ik zeker, maar het doet mij weinig. Ik houd toch echt meer van klein, knus en kneuterig. Het leek er even op dat ik dát hier niet zou vinden. Gelukkig kwam ik op een gegeven moment in een parkje terecht met drie knotsen van monumentale bomen met lianen! (Leuk woord! Laatste keer gehoord toen ik naar de tekenfilm van Tarzan keek!)
Daarna kwam ik in de (m.i.) leukere straten terecht en ben ik met m’n hoofd in de zon gaan zitten op een fijn terrasje. Gelijk een soort van zonnesteek opgelopen, geloof ik.

Aan het eind van de middag had ik een afspraak op een taalschool voor een mondeling, om te kijken in welke groep ik geplaatst zou kunnen worden. Ik heb gelukkig wel íets opgestoken twee jaar geleden in Sevilla, want ik word niet bij de totale beginners geplaatst.
Leuke school en superaardige mensen. Ik ga zo alleen nog even naar een school hier om de hoek om te horen op welke tijden ik daar terecht kan. Op de school die ik heb bezocht zou ik les hebben van half 12 tot half 2 en dat vind ik niet zo’n fijne combi met mijn werk. Dus, even horen wat die andere school te bieden heeft.

Gisterochtend heb ik eerst een beetje gewerkt en daarna ben ik weer snel de stad ingegaan. Nu naar het oude gedeelte van Valencia. Prachtig! Al veel gezien, maar nog lang niet alles natuurlijk.
Ik ben in de basiliek van de kathedraal, met een prachtig hoog en rond plafond met fresco’s, geweest. Wat een weelde weer! Ook zag ik daar meerdere biechtkamers en die paters hadden mooi wat klandizie, kan ik je zeggen. Voor ’t eerst in mijn leven zag ik daadwerkelijk iemand door zo’n luikje de biecht doen bij een pater. Deze biechthokjes waren deels van glas, vandaar deze info.

Natuurlijk ook weer een terrasje gepakt. Met de blote armen dit keer, want het was 21 graden. Volgende keer de slippers aan! (En die keer daarna de bikini!)
Daarna weer verder gedwaald door nauwe straatjes en over leuke pleintjes.
Toen kwam ik terecht in een supermooi winkeltje van een Spaanse dame. Ze had allemaal leuke spullen, zoals tassen en kussens, te koop met daarop haar eigengemaakte prints! Mijn droom! (Alhoewel… met zo’n winkeltje kan ik niet meer drie maanden de hort op…) Lang met haar gesproken over waar ze de stoffen laat bedrukken, twee adressen gekregen en een tas gekocht. Zij naait de tassen, kussens en andere dingen zelf en da’s niks voor mij, maar verder…. Wát een snoepwinkel!

Vandaag gewerkt, nu even relaxen met m’n huisgenoten (Carmen en haar nichtje die hier ook tijdelijk verblijft) en aan het eind van de middag + vanavond weer fijn verder met mijn ontdekkingstocht!

Adios!