Eerste dag in Sevilla

Gisterochtend (do. 29 jan), na een kort nachtje slapen, het vliegtuig naar het avontuur genomen. Eigenlijk die avond ervoor al aan het avontuur begonnen, toen ik zwaar beladen naar een hotel bij Schiphol afreisde. Sommige mensen nemen een hond om sociale contacten te krijgen, mijn ervaring is dat je net zo goed met een aantal grote koffers over straat kunt slepen; contact alom! Uit alle hoeken werd me hulp aangeboden en ik was helemaal door het dolle heen toen ik op Schiphol aan de praat raakte met twee Amerikanen uit Louisiana. Hun accent bracht me terug naar 1994, toen ik een aantal maanden op de College of the Ozarks in Missouri vertoefde. Na wat opmerkingen -van mijn kant- over de two step, de Walmart en Misery Missouri, zei ik gedag om naar mijn hotel te gaan.
Vlak na het middaguur geland. Het was wel een kleine teleurstelling toen de piloot zei dat het 11 graden in Sevilla was en een kwartier later werd dit ook nog gecorrigeerd…. 10 graden! Hm… Ik had toch echt op iets anders gerekend….!
Een stuk of drie taxichauffeurs bemoeiden zich met mijn toekomstige adres waar ik afgezet wilde worden. Niemand leek te weten waar het was. Uiteindelijk werd ik door één van de chauffeurs meegenomen. Hij sprak geen Engels, maar het was absoluut niet saai in de auto; natuurlijk lekker om me heen kijken en toen we in de buurt van mijn adres kwamen, werden de straten smaller en smaller. De taxi croste door deze wirwar van straatjes onder begeleiding van een of ander Spaans muziekje. Ik kon er geen ruk van verstaan, maar het was vast een goede zanger.
Ergens werd ik afgezet, maar niet in de straat waar ik moest zijn. De taxichauffeur wees wel wat, maar ik had het vermoeden dat ie stiekem geen idee had. Ik hoopte natuurlijk dat ik niet zomaar ergens gedropt was met mijn twee loeizware koffers en één stuk handbagage van nog eens 10 kilo. Al gauw vond ik het adres, ik belde aan, maar er werd niet opengedaan. Gelukkig had Mercedes mij wel verteld dat ze wat later kon zijn. Ik vond het dan ook geen probleem en nam plaats op mijn koffer, in het zonnetje! Ik zag verscheidene winterjassen voorbijkomen (en zelfs ook iets van snowboots), maar het was het eerste wat ik uitgooide! Heerlijk weertje! Niks geen 10 of 11 graden, gewoon hartstikke voorjaar! Met mijn opgestroopte mouwen en mijn hoofd in de zon heb ik de straat in alle rust in me op kunnen nemen. Het is een rustig en gemoedelijk straatje en het ruikt er heerlijk al weet ik niet waarnaar. Iets verder dan mijn huis staan sinaasappelboompjes, wellicht is dat het. In de buurt zit vast een school, want ik zag meerdere malen moeders eerst alleen en daarna met een kind voorbij wandelen. Eén kind van een jaar of 6, 7 was helemaal onder de indruk van mijn grote koffers. Ze begon tegen me te praten. “No Espanol” , zei ik in mijn beste Spaans ;-) en hoewel haar moeder geen woord Engels sprak, probeerde dit jonge meisje het in het Engels en vroeg ze of ik in het huis (waar ik voor zat) woonde. Ze leek het behoorlijk VET te vinden toen ik vertelde dat ik er een poosje kwam wonen.
Toen ik inmiddels een uur op de koffer zat, verdween de zon achter daken, dus toen toch ook maar weer mijn jas aangetrokken. Pas na ruim anderhalf uur kwam Mercedes eraan, die zich verontschuldigde. Ach, wat is nu anderhalf uur op drie maanden?!!
Ik kreeg een rondleiding door het huis en wat uitleg over bepaalde zaken. Het is een enorm leuk huis met een enorm slechte inrichting. Mooie grote voordeur, ruime hal met leuke tegels, een gietijzeren deur naar de woonkamer, een patio en verder allemaal kamertjes en een mooi groot balkon, waar ik al even in de zon heb gezeten. Van een echte inrichting is geen sprake, het is een ratjetoe aan spullen. Ik zie vooral héél veel borden en glazen in de kasten met glazen deurtjes en de keuken is volgestouwd met een stuk of dertig pannen! In mijn huis ontbreekt wel eens een knopje, maar dat is niets in vergelijking met hier. Volgens mij missen overal knopjes af! Maar ach, ik kan best een paar maanden zonder knopjes!
Na onze kennismaking heb ik mijn koffers voor het grootste deel uitgepakt en heb ik nog even liggen rusten op mijn piepkleine kamertje.
Rond 7 uur wilde ik maar eens iets gaan eten en zo kon ik mooi de buurt verkennen. Het zijn allemaal leuke straatjes, gezellige winkeltjes en superleuke spulletjes. Het is allemaal te leuk! Teveel prikkels, eerlijk gezegd. En mijn huis is gewoon ook nog erg dichtbij het prachtige metropol Parasol!
Aan eten kwam ik niet echt snel, omdat de keuken pas rond half 9 opengaat. Daarom ging ik een enorm leuk (cultureel) cafeetje binnen. De Spaanse man sprak geen woord Engels, maar samen lukte het ons om voor mij een thee en een lekkere koek te ritselen. De man bleef maar vriendelijk praten tegen mij, maar ik kon er niet echt en touw aan vast knopen. Of eigenlijk helemaal niet! Een jongen die in het cafeetje zat begon Duits tegen me te praten en hielp me. Ik ben bij hem gaan zitten. Weer een Amerikaan! Ditmaal een architect (Chris) uit Oregon. Ik heb een aantal door hem ontworpen gebouwen van hem gezien en dat zag er goed uit. Omdat ik inmiddels wel erg trek had en hij ook nog iets moest eten, zijn we samen gaan zoeken naar een tentje om te eten. Hij vond dat ik op mijn eerste avond aan de tapas moest en dat hebben we gedaan. Het waren waarschijnlijk niet de allerbeste tapas ever, maar toch.
Het was een enerverende eerste dag! Zo maar eens kijken waar ik maandag moet zijn voor mijn Spaanse les.

Hier plaats ik mijn verhaal, foto’s zet ik op Facebook. Voor de mensen zonder Facebook, zal ik hier steeds een paar plaatsen, maar dat kunnen er, geloof ik, maximaal tien zijn. Daarom zet ik ze op Facebook, dan heb ik ze voor mezelf bij elkaar.