De tweede week in Sevilla

Alweer een week voorbij; de dagen vliegen om en dat is een goed teken!
Vorige week ben ik op het laatste moment toch níet met Helina en Macoto, mijn huisgenootjes, meegegaan naar Córdoba. Het regende namelijk een beetje en ik ben niet bang voor een paar spetters, maar bezoek de stad liever een keer als de lucht strakblauw is. Mijn huisgenoten gaan morgen beide weer naar huis, maar ik heb immers nog genoeg tijd. Natuurlijk waren ze nog maar nauwelijks vertrokken, toen de zon doorbrak! (Maar nog wel bewolkt).
Ik heb toen een aantal uren door Sevilla gelopen en weer allemaal nieuwe, fijne plekjes ontdekt. En als je het lopen afwisselt met het neerploffen op een terras is dat een prima tijdverdrijf! De volgende keer wel even insmeren por favor!
’s Avonds ga ik er ook vaak even op uit. Leuke, nauwe straatjes en gezellige pleintjes ontdekken is momenteel mijn favoriete bezigheid. Ik heb de toegangspoort tot mijn stadsdeel (Macarena) inmiddels gevonden en hoewel ik het historische centrum van Sevilla prachtig vind, ben ik blij dat ik in Macarena woon. Het heeft zoveel leuke, aparte winkeltjes, kleine cafeetjes en er lopen veel minder toeristen rond. En toch is het niet enorm ver van het historische centrum. De perfecte plek om te wonen, dus!
De sinaasappels blijven me fascineren. Er vallen er steeds meer uit de bomen, je ziet ze op de gekste plekken (zie: foto’s). En ik moet ook altijd zo lachen om van die winkeltjes, over het algemeen gerund door Aziaten, waar je àlles kunt krijgen en waar àlles kriskras doorelkaar hangt. Stel je Sikma (in Bolsward) voor, maar dan hangen er naast het speelgoed en de kruidenrekjes ook beha’s en droge worsten! En als je iets specifieks zoekt, weet zo’n Aziaat het ook altijd ergens vanaf de bovenste plank of in een grote doos achter een gordijntje, onder het stof vandaan te toveren! Dat is briljant!
Ik heb inmiddels ook een favoriete supermarkt. Daar ga ik helemaal uit mijn dak, vanwege de jaren 80-muziek! Vandaag hadden we Taylor Dayne en die keer daarvoor Tears for Fears. Ik hou d’r van!
Afgelopen week heb ik ook weer Spaanse les gehad. De eerste dagen was ik samen met Vida, de ‘dame’ uit Ohio en op woensdag was er een nieuwe leerling. Ze oogde Nederlands en toen ik haar accent hoorde toen ze Engels sprak, wist ik het zeker. Dus ik was helemaal enthousiast! Zij niet. Eenentwintig jaar, maar er kon geen lach van af. Zelfs niet toen ik de jaren 80-hit No tengo dinero (wie kent ‘m nog?! (Ik weet het! Bas! ☺) Je moet voor de aardigheid even de clip bekijken. Hit van Estereo.) en Una paloma blanca liet horen! Zonde van ’t kind! Gelukkig kan de lerares het wel ten zeerste waarderen. Ze zingt nu zelfs met me mee en maakt er ook nog spectaculaire dansmoves bij!
Ik denk trouwens dat ik een keer met haar af ga spreken. Met de lerares, niet met die saaie doos, die trouwens de eerste persoon uit Brabant is, die ik ooit ben tegengekomen die níet van carnaval houdt!! Dus, dan weet je genoeg! Vandaag was namelijk mijn laatste les voor nu. Ik zou er nog een derde week aan vastplakken, maar die verschuif ik en doe ik dus over enkele weken. Vandaag dus de leraren/essen gedag gezegd en bedankt en Carmen (onze lerares) maakte een gebaar naar mij dat we nog wel even contact via de mail zouden hebben. We liggen elkaar goed, omdat we om elkaars grapjes moeten lachen! ☺ Ik zou het enorm leuk vinden om gewoon eens met haar af te spreken.
Afgelopen week ben ik dus voornamelijk bezig geweest met Spaanse les (school en huiswerk) en met mijn werk. Ja, werk gaat gewoon door, mocht je denken dat ik hier alleen maar vakantievier. Vanaf volgende week kan ik mij dus compleet op mijn werk storten en heb ik meer tijd voor het doen van leuke dingen. Oh! En gisterochtend en vanmorgen werd ik opeens wakker met twee benen die onder de rode bultjes zaten! Ik was even bang dat mijn matras vol bedbugs zou zitten, maar waarschijnlijk (en hopelijk) komt het van een crème die ik sinds een aantal dagen gebruik. Ik zal je de foto besparen, want het is er echt eentje voor in de medische encyclopedie!
Eind februari komen de eerste vriendinnen al langs en daar heb ik veel zin in. Ik zag trouwens een ander clubje vriendinnen op straat, wachtend voor het zebrapad, en had al het idee dat ze ook Nederlands waren, want op een of andere manier kun je dat altijd zien. Toen zag ik dat eentje een grote button op had met ‘Ik ben jarig’. Ik liep ze voorbij, tikte degene met de button op haar schouder en zei ‘Gefelicitéérd!!’. Ze waren allen verrast en moesten lachen. Ach ja… Het zijn de kleine dingen die ‘t ‘m doen!